Eindelijk was het zover, we verwachtten ons eerste nestje Maine Coon kittens. Vanaf vrijdag 13 mei 2022 zat ik er helemaal klaar voor, al nam Yuna zich alle tijd…

Yuna genoot van het zonnetje, scharrelde met haar dikke buik gemoedelijk wat rond en had vooral veel honger. Af en toe werden de potentiële nestplekken geïnspecteerd, maar geen van die plekken leek een voorkeur te genieten. Niet de grote kartonnen doos op de slaapkamer, niet het bedje in de linnenkast, en ook niet de grote reismand in het bureau. Ja, onder mijn bed, dat leek een interessante plek te zijn, maar dat zag ik dan weer niet zitten. Als het aan mij lag gingen we niet op die plek kittens krijgen…

De vrijdag verstreek op z’n gemakje en ook op zaterdag leek er nog niets spannends op het programma te staan. Voor de zekerheid had ik in de nacht steeds mijn wekker elke 3 uur gezet, maar Yuna sliep meestal als een roos of keek me hooguit vragend aan wanneer ik een kijkje bij haar kwam nemen.

Zondagochtend echter kon ik zweren dat ik een licht samentrekken van Yuna’s buik zag. Ze leek ook wat oppervlakkiger te ademen. Zou het dan eindelijk gaan gebeuren?