H-nest 2024

Majestic Maine H-nest
Geboren: 10-04-2025

“Een prachtige dochter!”

D.Va’s eerste nestje liet even op zich wachten. Maar ervaring leert: soms heeft de natuur gewoon wat meer tijd nodig. Geen reden tot zorgen dus. Op woensdagavond 9 april was het dan eindelijk zover. De weeën begonnen — en D.Va keek me met grote ogen aan, alsof ze dacht: “Wat krijgen we nou?”

In alle rust wachtten we samen op de eerste kitten. En daar was hij dan: een prachtig black silver tabby katertje, met strepen als een tijger. Krachtig, levendig en direct op zoek naar mama’s melk. Een mooi begin!

Daarna bleef het lange tijd stil. D.Va was rustig en zorgde tevreden voor haar kitten. Na anderhalf uur wachten was het tweede kitten nog steeds niet geboren. D.Va was echter ontspannen, dus ik vertrouwde erop dat de volgende kitten spoedig zou komen. Dat was ook het geval: twee uur later volgden nieuwe weeën. Dit kitten lag echter in stuit en was groot — D.Va had het zwaar. Het werd helaas levenloos geboren. Verdrietig, want hoe goed je het ook probeert te doen, zulke momenten brengen altijd twijfel. Had ik eerder moeten ingrijpen? Heb ik te lang gewacht?

Volgens de dierenarts (ik had het toch even gevraagd) kunnen poezen in principe zelfstandig bevallen. “Ze moet het zelf kunnen doen.” Tja, dat zal best, maar als fokker vraag je je toch af of je het goed hebt gedaan.

Tegen drie uur ’s nachts zat ik knikkebollend naast haar, hopend op de volgende kitten. Maar het bleef stil. Zaten er dan misschien maar twee kittens in? Op zich prima — maar ik had echt het gevoel dat er nog eentje zat…

In de vroege ochtend besloot ik op mijn gevoel af te gaan. Voor mijn eigen gemoedsrust belde ik de dierenarts. D.Va was nog altijd kalm en moederde vol liefde over haar kitten.

Een dierenartsbezoek met een pas bevallen poes en haar kitten is niet ideaal. Het brengt stress met zich mee — voor mama, voor het kitten, voor iedereen. Toch bleek het verstandig. D.Va kreeg een röntgenfoto en ja hoor… “Er zit er nog een in,” zei de dierenarts. Het kitten zat helemaal achteraan en werd via een spoedkeizersnede gehaald. De verwachting was dat het niet meer leefde.

Tot ieders verrassing was dit kitten toch nog in leven — zwak, maar levend. Ze werd vakkundig opgevangen en mocht meteen bij haar broertje liggen, terwijl mama bijkwam van de narcose. Haar broertje had het ondertussen zwaar: alleen zijn is voor een pasgeboren kitten levensbedreigend. Ondanks de warmtelamp en mijn handen om hem heen, liet hij zich al die tijd zonder mama nauwelijks kalmeren.

Uiteindelijk ging ik met twee kittens en een wat wiebelige mama naar huis. Ik was opgelucht — het was toch nog goed gekomen.

In de loop van de dag ging het katertje echter snel achteruit, terwijl het poesje juist steeds sterker werd. Het kleine manneke verloor de strijd en stierf nog diezelfde dag. Was het de stress? De narcose? Of zat er iets niet goed? Ik weet het niet. Wat ik wel weet, is dat D.Va nu een sterke, gezonde dochter heeft. Een klein wondertje.

De lol van het fokken was even ver te zoeken na zo’n heftige ervaring. Toch hoort dit er ook bij. En inmiddels genieten we van een tevreden moeder en een kitten die groeit als kool — met de melkbar helemaal voor haar alleen.